Expositie Racisme in Nederland opent 20 mei op Museumplein

Marjolein koos voor een serie fotografische portretten met quotes als basis voor dit project. Uitspraken die een persoonlijke lading geven aan het verhaal van de geportretteerden. Deze kunstvorm gebruikte ze eerder bij haar voorlaatste projecten Jong en Gay, over het uit de kast komen van jonge homo’s, en The Stigma project, over de nog altijd heersende vooroordelen over hiv/aids. Haar exposities reisden door Nederland en werden toegelicht door getrainde vrijwilligers, die gesprekken voerden met langslopen publiek. Hetzelfde hoopt ze neer te zetten met Racisme in Nederland. 

In 1999 raakte Marjolein bevriend met een Surinaamse vrouw. “Zoals alle vriendinnen praatten we veel met elkaar: over het leven, liefdes, dromen, verdriet, familie. Gaandeweg werd me duidelijk dat we in veel hetzelfde zijn, maar… dat zij in een heel ander Nederland leeft waarin zij anders behandeld wordt dan ik. Het raakte me.”, zegt ze. “Ik fietste door het leven met wind mee en wist niet eens dat het waaide.” Het motiveerde Marjolein om zich verder te verdiepen in waarom hun ervaringen zo anders waren en te luisteren naar de verhalen van andere mensen van kleur over discriminatie en racisme. “Als je iemand in de ogen kijkt en echt luistert, kun je je niet meer afwenden. Daarom maakte ik deze expositie van portretten en verhalen. Ik ben geen lotgenoot maar probeer wel een bondgenoot te zijn”, aldus Marjolein. 

De tentoonstelling doet in 2022 de volgende plaatsen aan:

Amsterdam Museumplein: 20 mei t/m 3 juni 2022

Rotterdam Schouwburgplein: 3 juni t/m 17 juni 2022

Nijmegen Mariënburg: 17 juni t/m 1 juli 2022 (onder voorbehoud)

Op de dag van de opening op 20 mei vindt er een besloten evenement plaats in het Stedelijk Museum. Wilt u hier graag bij aanwezig zijn? Heeft u interesse in een interview met Marjolein Annegarn of overige vragen? Neemt u dan contact op met dawson@thisiscultivate.nl

Het bookazine

Het bookazine Racisme in Nederland; Blinde vlekken, zere plekken bestaat uit 19 lange interviews over de ervaringen van een heel diverse groep mensen. Leeftijden van 20 jaar tot 90 jaar. In Nederland geboren of elders. Mensen die veel last hebben van de heersende vooroordelen, maar ook mensen die daar minder last van hebben. Zoals Auritio, die geadopteerd is uit Suriname en opgroeit bij een wit gezin, Karin die een donkere Surinaamse vader heeft maar zelf volkomen wit is, Cheyenne die pas de laatste jaren haar zwart zijn omarmd, Raymi die vanaf zijn pubertijd bezig is met wat het betekent om zwart te zijn in Nederland en dit in zijn theater werk verwerkt, Glenn die de witte blik vanuit de psychiatrie aan de kaak stelt, Jerrel die altijd dacht geen last te hebben van racisme, tot hij zich realiseerde dat hij zich er altijd van bewust is dat hij een zwarte man is en zich constant aanpast, en nog vele andere aangrijpende, mooie maar ook pijnlijke verhalen. De context van de interviews is belangrijk om meer begrip te kweken en de echte verhalen voor het voetlicht te brengen.

De columns worden geschreven door wetenschappers (Nico van Straalen Emeritus hoogleraar Evolutiebiologie en Alex van Stipriaan Emeritus hoogleraar Caraïbische studies) grote namen in de culturele wereld (Jörgen Raymann en Ernestine Comvalius) en het voorwoord werd geschreven door Noraly Beyer, die Marjolein ziet als een voorbeeld voor hoe je als vrouw prachtig ouder wordt en midden in het leven blijft staan.

Het boek is verkrijgbaar via marjolein@goedbeeld.nl. De prijs is €22,50.

Met de expositie en het bookazine 'Racisme in Nederland; Blinde vlekken, zere plekken' wil Marjolein laten zien dat er een andere werkelijkheid is dan die witte Nederlanders gewoonlijk zien. Ze hoopt zodoende de soms vastgeroeste meningen in beweging te krijgen. 

Noot van de fotograaf

Ik ben mij ervan bewust dat er in Nederland veel verschillende groepen mensen zijn die slachtoffer zijn van racisme. Al die groepen hebben hun eigen geschiedenis met elk hun eigen problematiek. Dat ik bij dit project specifiek gekozen heb voor anti-zwart racisme, heeft niets te maken met een gevoel van hiërarchie maar met mijn vertrekpunt; de vriendschap tussen mij en mijn Surinaamse vriendin. Door haar werd ik geconfronteerd met mijn eigen blinde vlekken en daar begon mijn zoektocht naar wat de trans-Atlantische slavernij nog altijd voor effecten heeft op de huidige Nederlandse samenleving. Wie weet ga ik in een volgend project door met dit onderwerp maar dan in een bredere context. Want iedere vorm van discriminatie, vooroordelen en uitsluiting verdient aandacht en moet bestreden worden.

Copyright © 2022 this is cultivate